Odkryty przez: William Ramsay niezależnie od N. A. Lockyer'a i P. T. Cleve'a
Miejsce odkrycia: Londyn, Anglia i Uppsala, Szwecja
Rok odkrycia: 1868
Pochodzenia nazwy: Od greckiego słowa "helios" określającego słońce
Astronom francuski, Pierre-Jules-César Janssen (1824-1907), jako pierwszy poczynił obserwacje dowodzące istnienia helu w czasie badań słońca w Indiach w 1868 roku. Zauważył on, że w widmie emisyjnym słońca występuje nowa żółta linia (587.49 nm) położona bardzo blisko linii D sodu. Nie było możliwe wytworzenie tej linii w laboratorium. Norman Lockyer (1836-1920), astronom angielski, doszedł do wniosku, ze jest to linia pochodząca od nowego pierwiastka, który nazwał helem (gr. słońce). Przez wiele lat hel był uważany za pierwiastek, który występuje na słońcu ale nie występuje na Ziemi. W roku 1895, William Ramsay otrzymał hel po potraktowaniu kleweitu (rudy uranowej) kwasem mineralnym. Ramsey przesłał próbkę gazu do Williama Crookes'a i Normana Lockyer'a, którzy zidentyfikowali hel.
|
|